Psychobiologia

ADHD

Czym jest ADHD?

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) występuje u 3-8% dzieci dzieci w wieku 7-13 lat Jego pierwsze objawy pojawiają się już w okresie wczesnego dzieciństwa (ok. 5 r. ż.), a największe nasilenie osiągają między 6 a 9 rokiem życia, czyli w okresie, gdy dziecko rozpoczyna naukę szkolną. W Polsce jest to około 80 tysięcy dzieci, czyli można się spodziewać, że 1/100 uczniów szkół podstawowych jest dotkniętych tym zaburzeniem. Częstość tego schorzenia maleje z wiekiem – w kolejnych 5-letnich grupach wiekowych jest niższa o 50%. Niektóre cechy zespołu utrzymują się jednak nawet w wieku dorosłym (60%).

Częstotliwość występowania ze względu na płeć

Do pewnego czasu istniało przekonanie, że ADHD częściej występuje u chłopców, jednak obecnie coraz więcej informacji wskazuje na to, że dziewczynki równie często cierpią na zespół nadpobudliwości psychoruchowej. W przeciwieństwie do chłopców, u których zwykle dominującą rolę odgrywają objawy nadpobudliwości, u dziewcząt częściej przeważają zaburzenia koncentracji, przez co mogą zostać w ogóle nie zdiagnozowane lub zdiagnozowane błędnie.

Jakie są objawy ADHD?

Symptomy dotyczą głównie:

  1. Zaburzeń uwagi i koncentracji – występuje trudność w skupieniu uwagi i słuchaniu innych, brak dbałości o szczegóły, ciągłe roztargnienie, zapominanie o czymś, brak dobrej organizacji; dziecko poprzez swoje rozkojarzenie popełnia błędy; nie potrafi skoncentrować swojej uwagi na zadaniach, które go nie interesują, przerywa wykonywaną czynność i zaczyna zajmować się czymś innym. Łatwo rozprasza się pod wpływem minimalnych bodźców. Oprócz tego ma problemy z wykonywaniem zaplanowanych czynności, np. obowiązków domowych – odkłada ich wykonanie na ostatnią chwilę; często gubi różnego rodzaju przedmioty i zabawki, nie jest w stanie przypomnieć sobie gdzie zostawiło określony przedmiot. Ponadto dziecko unika wykonywania czynności, które wymagają od niego dużego zaangażowania i długotrwałej koncentracji; sprawia wrażenie jakby nie słuchało co się do niego mówi. Dziecko nie jest wytrwałe w swoich działaniach, szybko się nudzi nowym zajęciem czy zabawką. Zaczyna wykonywanie kilku czynności naraz i żadnej z nich nie kończy.
  2. Porywczości – dziecko często podejmuje ryzykowne działania, jest niecierpliwe, przeszkadza innym, próbuje ciągle skupiać na sobie uwagę; odpowiada na pytania zanim ktoś skończy je zadawać; wyraża swoje emocje i myśli bez zastanowienia, kompletnie nie zważając na to, czy tak „wypada”(„najpierw robi, potem myśli”); podczas grupowych zabaw nie potrafi cierpliwie poczekać na swoją kolej.
  3. Nadruchliwość – malec przebywa w ciągłym ruchu – często bezcelowym; w sytuacji, kiedy musi pozostać przez jakiś czas w jednym miejscu, zaczyna się wiercić, bawić, wyłącza się z aktywności; nie może powstrzymać się od mówienia; często ma trudności w kontynuowaniu rozpoczętego zadania i je zarzuca; nie potrafi dostosować zachowania do sytuacji (często jest ono niewłaściwe); nie potrafi podczas zabawy zachowywać się cicho, również odpoczywanie w ciszy i spokoju sprawia mu trudności. Jest ono jest nadmiernie ruchliwe nawet w sytuacjach, które wymagają spokoju i dyscypliny (np. podczas lekcji), a jeśli zwróci mu się uwagę, nie jest w stanie się wyciszyć lub reaguje tylko na krótko.

ADHD z punktu widzenia psychobiologii

Dziecko desperacko próbuje pokazać: żyję, ruszam się, zobaczcie mnie, zauważcie mnie, nie lekceważcie mnie – jestem, to Ja.

Jakie sytuacje z okresu Projekt/Cel mogą zaprogramować ADHD

matka przez niemal całą ciążę musi leżeć, bo życie dziecka jest zagrożone. Gdy się szczęśliwie urodzi, wciąż nosi w sobie jej stres i cały czas pokazuje, że …żyje.

– dziecko w czasie życia płodowego mało się rusza, kobieta boi się czy dziecko żyje i wszystko z nim w porządku, jest stale skupiona na liczeniu ruchów dziecka, Sprawdzaniu co chwilę, czy dziecko się rusza. Poruszyło się – ulga, bo to oznacza, że dziecko żyje. Gdy dziecko przychodzi na świat, cały czas się rusza, stara się uspokoić matkę ,,mamo nie martw się, patrz, ruszam się, żyję”,

– matka jest ,,nieobecna” przy porodzie, nie uczestniczy aktywnie w akcji porodowej, bo jest np. obolała, zmęczona i wyczerpana długo postępującym porodem, nie ma siły przeć. Dziecko później jest cały czas obecne, aktywne i daje o sobie znać,

– matka w czasie ciąży próbuje zwrócić na siebie uwagę otoczenia. Jestem w ciąży, zajmijcie się mną zaopiekujcie się mną, troszczcie się o mnie, mam swoje potrzeby – zachcianki itd. Albo matka jest dumna z tego, że jest w ciąży ,,patrzcie i podziwiajcie”,

– matka cierpi z powodu tego, że partner nie poświęcał jej takiej uwagi w ciąży jakiej oczekiwała i koncentrował się na „niewłaściwej rzeczy”. Podświadomy program dla dziecka – brak koncentracji.

– matka nie słucha ojca/ojciec nie słucha matki. Mówią do siebie ale siebie nawzajem nie słyszą. Dziecko stara się później zwracać uwagę na sobie.

– matka nie wie kto jest ojcem dziecka.

To może pomóc

Opowiedz dziecku, gdy będzie spało o swoich lękach w czasie gdy byłaś z nim w ciąży. Sen jest najlepszym czasem by dotrzeć do podświadomości Twojego dziecka i zdezaktywować program. Pamiętaj, że gdy Twoje dziecko śpi, jego mózg automatyczny czuwa. Opowiedz mu o tym, jak się martwiłaś gdy nie odczuwałaś ruchów. Zapewnij swoje dziecko, że już się nie martwisz, że jesteś spokojna (jeśli tak rzeczywiście jest) i nie musi już być w ciągłym ruchu. Jeżeli podczas opowiadania dziecku pojawia się jakieś emocje u Ciebie pozwól je sobie czuć, uwolnij je i nie blokuj ich w swoim ciele.

Jeżeli potrzebujesz wsparcia, porady napisz proszę. Skontaktuję się tak szybko jak to tylko będzie możliwe.

Dodaj komentarz

%d bloggers like this: