STWARDNIENIE ROZSIANE

Stwardnienie rozsiane (sclerosis multiplex, SM) to przewlekła choroba układu nerwowego o charakterze zapalno-demielinizacyjnym, w której dochodzi do wieloogniskowego uszkodzenia tkanki nerwowej (demielinizacji i rozpadu aksonów). Charakterystyczne dla SM są rozsiane zmiany w obrębie ośrodkowego układu nerwowego, tzn. mózgu i rdzenia kręgowego.

Główną istotą zmian jest uszkodzenie osłonek mielinowych włókien nerwowych. Stąd właśnie bierze się określenie demielinizacja. W miejscach niszczenia mieliny powstają „stwardniałe blizny”.

Uogólniając, brak lub znaczne uszkodzenie osłonek włókien nerwowych powoduje nieprawidłowe lub utrudnione przewodzenie impulsów nerwowych. Występowanie i rodzaj objawów są uzależnione od tego, w której części ośrodkowego układu nerwowego doszło do naruszenia osłonek mielinowych.

Jakie są objawy stwardnienia rozsianego?

Nasilenie objawów i dynamika rozwoju stwardnienia rozsianego mają bardzo indywidualny charakter, a pierwsze symptomy mogą być niemal niezauważalne. Jednym z pierwszych objawów, jaki może się pojawić, jest pozagałkowe zapalenie nerwu wzrokowego (zawroty głowy, ból gałki ocznej, zaburzenia widzenia barw, osłabienie ostrości wzroku, podwójne widzenie). Na początku choroby zauważa się również zaburzenie koordynacji ruchowej, osłabienie kończyn, zaburzenia czucia powierzchniowego (osłabienie czucia bólu, temperatury, dotyku). Z czasem w przebiegu choroby pojawiają się m.in.:

• dolegliwości bólowe,
• zaburzenia czucia, np. parestezje, niedowłady kończyn,
• zaburzenia równowagi,
• przewlekłe zmęczenie,
• drżenia mięśniowe,
• upośledzenie chodu,
• zaczepianie nogą o nierówności, potykanie się,
• wyślizgiwanie się przedmiotów z ręki,
• potrzeba pomagania ręką by założyć nogę na nogę,
• wzmożenie napięcia mięśniowego, które powoduje skurcze mięśniowe,
• zaburzenia oddawania moczu i stolca,
• zaburzenie funkcji poznawczych – upośledzenie pamięci, koncentracji i uwagi,
• dysfunkcje seksualne, np. zaburzenia erekcji u mężczyzn,
• neuralgia nerwu trójdzielnego.

Dlatego też pracując ze stwardnieniem rozsianym metodą totalnej biologii/psychobiologii/ RH nie szukamy samego momentu pojawienia się objawów ponieważ konflikt pojawił się dużo wcześniej. Konflikt jest aktywny zanim pojawią się objawy kliniczne.

Postacie stwardnienia rozsianego

Wyróżnia się następujące postacie stwardnienia rozsianego:

• nawracająco-zwalniającą – zaczyna się od niej zdecydowana większość przypadków choroby. Objawy neurologiczne mają postać rzutów – pojawiają się nowe lub zaostrzają się już występujące i utrzymują się przez co najmniej dobę. Rzut trwa od kilku dni do kilku tygodni. Następnie dochodzi do całkowitego lub częściowego cofnięcia się objawów. Częstotliwość rzutów jest bardzo indywidualna – u jednej osoby może być ich kilka w roku, a u innej zdarza się jeden na kilka lat;
• wtórnie postępującą – z czasem przekształca się w nią postać nawracająco-zwalniająca. Stwierdza się ciągłe nasilenie objawów neurologicznych;
• pierwotnie postępującą – obserwuje się stałe narastanie objawów neurologicznych bez rzutów;
• pierwotnie postępującą z rzutami – poza ciągłym nasilaniem się objawów u chorych pojawiają się epizody rzutowe.

Przebieg programu stwardnienia rozsianego

Przebieg choroby występuje w dwóch fazach. Objawy SM występują podczas aktywnej fazy konfliktu, podczas której występuje blokada funkcji – blokada wytwarzania mieliny (demielinizacja). Należy znaleźć przyczynę, z powodu, której wystąpiła blokada. Przyczyny szukamy przed wystąpieniem rzutu SM. Należy przypomnieć sobie jakie wtedy nastąpiło zdarzenie  związane z konfliktem motorycznym i utratą własnej wartości, które uruchomiło program SM – może tu wystąpić konflikt aktywujący ale szukamy  też konfliktu programującego SM, który najczęściej ma miejsce w czasie P/C danej osoby, linii życia bądź genealogii.

Faza aktywna

W fazie aktywnej pojawia się osłabienie, częściowy lub całkowity paraliż mięśni.

Faza naprawcza

W fazie naprawczej objawy mogą się pozornie pogorszyć, paraliż może się pogłębić, a w kryzysie epileptycznym występuje przeciwieństwo paraliżu – niekontrolowane ruchy mięśni, które są oznaką regeneracji, przywrócenia unerwienia, funkcji motorycznej.

Psychobiologiczny mechanizm powstania SM

U podłoża SM leży konflikt ektodermalny, który dotyka kory ruchowej, czyli związany jest z ruchem. Jest to choroba przed-rzutu (przed-działania). Ruch się jeszcze nie zaczął. Cierpienie związane jest z czymś co się jeszcze nie wydarzyło. W SM chodzi o zablokowanie działania zanim wydarzy się nieszczęście. Zapobiegam ruchowi, który jeszcze się nie zaczął. Wiąże się to z lękiem, wyczekiwaniem, strachem przed tym co może się wydarzyć.

PRZYKŁAD:

Kobieta obawia się, że mąż/partner ją zostawi więc zachodzi w ciążę myśląc, że tym go przy sobie zatrzyma. Mężczyzna jeszcze nie odszedł (ruch się nie zaczął). W tym przypadku może to być dla dziecka konflikt programujący SM. Jeżeli ruch się zaczął (np. partner się wyprowadził) to rozwiązaniem dla mózgu jest zniszczenie narządu, który realizuje ruch, czyli mięśni (program miopatii).

SM wg Gilberta Renaud

Według Gilberta Renaud SM to trzy połączone konflikty:

• upadek pionowy – dosłowny lub symboliczny np. degradacja, upadek pozycji,
• obniżenie poczucia własnej wartości.
• Okres P/C (projekt/cel): ,,zostałem poczęty, żeby zatrzymać partnera w domu”.

Konflikty programujące SM

Konflikt związany z poruszaniem się, lęk przed ruszeniem się. Wszystkie sytuacje agresji fizycznej. Zawsze szukajcie w otoczeniu “drapieżnika”. Takim drapieżnikiem może być ktoś lub coś, czego się boimy. Drapieżnik nie znosi sprzeciwu, obraża, wymusza, terroryzuje. Czujemy się wobec niego bezsilni, nie możemy uciec ani z nim walczyć. Wówczas mózg odbiera taką sytuację jako realne zagrożenie życia i aktywuje powyższy program.

Kto/co jest drapieżnikiem w moim życiu?

Mózg jako takie zagrożenie może odbierać również sytuację życiową np. “mam długi, bank mi wszystko zabierze, boję się go jak drapieżnika, który chce wyssać ze mnie krew”, “przeraża mnie myśl, że znowu będę musiał mieć do czynienia z moim szefem – terrorystą”, “moja teściowa jest potworem, boję się jej”.

Trzeba namierzyć “drapieżnika” w naszym otoczeniu. Można wypisać sobie na kartce wszystkich i wszystko to, czego się boję. Zrobić listę naszych największych lęków, a zwłaszcza tych, które obecnie nas dotyczą. Czego się boisz? Kto Cię przeraża? Jakich sytuacji życiowych chciałbyś uniknąć, ale nie możesz? Przed czym lub przed kim chciałbyś uciec, ale nie masz jak?

Polecam film dot. drapieżników w naszym życiu z punktu widzenia totalnej biologii: Roberto Barnai – ,,Rozwijający wpływ drapieżników, teoria drapieżników” https://youtu.be/hZVlyYfXZno.

Konflikty SM

Wszystkie sytuacje agresji fizycznej:

• gwałt, napaść, bicie (,,nie ruszaj się, bo Cię zabiję”).
• ,,odruch śmierci” – nie ruszam się, udaję trupa. W naturze paraliż jest odruchem udawania martwego. Jeśli zwierzę czuje się zagrożone przez drapieżnika, nie może walczyć ani uciekać, wówczas mózg uruchamia ten program – żeby zwiększyć szansę na przetrwanie. Zwierzę leży nieruchomo, sparaliżowane “ze strachu” i na pierwszy rzut oka przypomina zwłoki. Drapieżnika nie interesuje martwe ciało, on je tylko to, co upolował. Dla drapieżnika frajdą jest zabijanie, jak nie ma kogo ruszyć (trupa nie będzie ruszał) to da spokój, odejdzie a ja przeżyję.

Ale mogą to być bardziej subtelne formy programowania:

• reguły i ograniczenia, akceptowane z trudnością (konflikty z dzieciństwa) – ,,tego Ci nie wolno”; ,,tego nie możesz robić”; ,,z tym nie możesz się spotykać” itp.
• dziecku zabrania się dorosnąć, musi pozostać dzieckiem i nie może wyrażać żadnych opinii – ,,dzieci i ryby głosu nie mają”,
• identyfikacja z pragnieniami matki ,,jestem jej oczami i nogami”. Wykonywanie planu matki, która ten plan narzuca,
• często konflikt oddzielenia, obniżenia wartości i bezsilności,
• strach przed upadkiem w nicość, stoczeniem się na dno, strach przed pionowym upadkiem,
• nieprzestrzeganie poleceń lub opóźnianie ich wypełnienia (,,nie chcę żeby coś się wydarzyło”)
• brak wsparcia i ochrony w realizacji życiowych celów,
• przywłaszczanie korespondencji w historii rodziny,
• ,,ludzie mnie obrażają”
• brakuje mi kontaktu z ojcem,
• warto prześledzić czy nie było w dzieciństwie sytuacji pozornie nieistotnej, w której dziecko zamarło w bezruchu np. wspomnienie zabawy w chowanego ,,muszę pozostać nieruchomy, żeby mnie nie znaleziono”,
• ,,utknąłem realizując z uporem życiowy plan, który należy do kogoś innego”. Mam poczucie że stoję w miejscu.

SM związane jest z nerwami.

Nerwy w psychobiologii związane są z ojcem, mężczyzną. Trzeba więc na różne sposoby przyjrzeć się konfliktom związanym z ojcem, symbolicznym ojcem lub innym mężczyzną.

SM i prędkość

W przebiegu SM dochodzi do zmniejszenia prędkości przewodzenia impulsów nerwowych – rozwiązanie problemu, który leży u podłoża choroby. Przyjrzyjmy się kolejnej grupie konfliktów związanych z prędkością. ,,Aby rozwiązać problem, należy zmniejszyć prędkość”. Prędkość to odległość podzielona przez czas. Zatem aby coś spowolnić, należy zmniejszyć odległość lub wydłużyć czas.

• wspomnienie samobójstwa,
• historia wypadku związanego z ruchem i prędkością – ,,gdyby ktoś jechał wolniej nie doszło by do nieszczęścia”,
• SM może być rozwiązaniem problemu sprzecznych odczuć: muszę się pospieszyć, aby kogoś ocalić, ale jeżeli będę się spieszył to zginę,
• konflikty: ,,chcę i nie chcę”; ,,jestem za i przeciw”.

Lokalizacja zmian mówi o wydźwięku emocjonalnym konfliktu

Konflikt motoryczny może dotyczyć całego ciała (ogólny konflikt motoryczny) lub poszczególnych części ciała (zlokalizowany konflikt motoryczny):

Mięśnie twarzy (nerw twarzowy): konflikt o treści stracić twarz (status, reputację, honor, godność), odczuć kompromitację, upokorzenie, wstyd.

Mięśnie szczęki: konflikt o treści nie móc „ugryźć”, odgryźć się.

Nogi: konflikt o treści nie móc uciec (dosłownie lub w przenośni) z pracy, z relacji, nie móc odejść lub pójść z kimś, nie wiedzieć czy się chce wejść czy wyjść. Poczucie zaskoczenia, osłupienia, złapania w pułapkę. Nie móc nadążyć, nie móc wspinać się (również po szczeblach kariery) – często połączone z odczuciem pionowego upadku. Nie móc kogoś wykopać. Nieświadoma obawa: nie móc chodzić, „skończę na wózku inwalidzkim”.

Mięśnie barku i pleców: konflikt o treści nie móc uniknąć czegoś, ominąć.

Mięśnie ramion: bycie przytrzymywanym z przemocą (fizyczna lub seksualna przemoc, podczas szczepienia czy zabawy), nie móc kogoś odepchnąć, czegoś odeprzeć.

Mięśnie dłoni: nie móc kogoś zatrzymać (partnera, który chce odejść lub odszedł, ukochaną osobę, która umarła), nie móc kogoś lub siebie obronić, odsunąć, trzymać na odległość. Stres połączone z tym, co wykonujemy rękami (jakaś czynność, praca).

Jeżeli uważasz, że zamieszczane przeze mnie treści są ciekawe zostaw proszę komentarz, subskrybuj i poleć znajomym. Będę Ci ogromnie wdzięczna.